Krąg Ruchu Domowego Kościoła w naszej parafii powstał ok. 11 lat temu (2000 r.), jako konsekwencja tęsknoty do spotkań, które w pamięci dwóch małżeństw uczestniczących w nich przez krótki czas wiele lat wcześniej, przyniosły wiele dobrych owoców.
Od początku uczestniczyły w spotkaniach cztery małżeństwa, które zawiązały jeden krąg.
Przez pierwsze pół roku, byliśmy pilotowani przez parę animatorską z parafii Św. Kazimierza.
Z biegiem czasu poznawaliśmy się, budowaliśmy wspólnotę, przeżywaliśmy rożne kryzysy, ale jednak patrząc wstecz zauważamy, że cały czas coraz bardziej ubogacaliśmy się wzajemnie i powoli wzrastaliśmy w wierze.
Obecnie w widoczny sposób uczestniczymy w życiu parafii m.in. uczestnicząc w comiesięcznych Mszach Świętych RDK prowadząc liturgię słowa.
Naszym pragnieniem jest zachęcenie nowych małżeństw do przystąpienia do Domowego Kościoła, który pomaga nam w zwykłym codziennym życiu, poprzez zbliżanie się do Boga.

Różaniec – nazwa pochodzi od wieńca róż, które symbolizują piękno i czystość Niepokalanej Dziewicy, Matki Jezusa i naszej Matki.

Historia modlitwy Różańcowej liczy już blisko osiem wieków. Rozsławiona niezliczonymi łaskami i cudami, wciąż aktualna i ciągle miła Najświętszej Marii Pannie. Na przestrzeni tych wieków, nieomal na wszystkich objawieniach, Maryja wzywa nas do odmawiania Różańca. Niejako wciska go nam do rąk. Sama go ułożyła i sama go nas nauczyła. 
Czcigodny Sługa Boży Jan Paweł II, nasz Wielki Rodak, mówił: „Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia... To modlitwa, którą ukochałem.” Modlitwę Różańcową nazywał skarbem.

Początki Różańca w naszej parafii sięgają 1980 r., kiedy to z polecenia kardynała Karola Wojtyły, ówczesny wikariusz parafii św. Kazimierza, ks. Stefan Mazgaj, utworzył na Dąbiu ośrodek duszpasterski. W krótkim czasie powstały dwie „Róże”.

W 1983 r. została erygowana parafia pod wezwaniem św. Stanisława B. M., a jej pierwszym proboszczem został dziś już nieżyjący ks. kanonik Stefan Mazgaj. Kiedy w 1988 r. obraz Matki Bożej nawiedzał mieszkania parafian, kiedy całe rodziny, sąsiedzi, znajomi skupiali się w domach przed obrazem Maryi modląc się na Różańcu, zaczęły powstawać nowe „Róże”. Do końca nawiedzenia powstało pięć żywych „Róż” jako akt oddania parafii Jej opiece. W 1989 r. na proboszcza naszej parafii został powołany ks. Wiesław Macuda. Utworzył „Różę” chorych oraz dwie z zespołów: misyjnego i charytatywnego. Każda z tych „Róż”, co miesiąc, podejmowała inną intencję modlitewną. W 2005 r. nasza parafia została powierzona ks. dziekanowi Stanisławowi Sudoł. Jemu to zawdzięczamy uporządkowanie i ujednolicenie Wspólnoty Żywego Różańca, którego został duchowym opiekunem. Powstały też dwie nowe „Róże”. IX – jako dar imieninowy dla ks. Opiekuna i X, której patronem jest Sługa Boży Jan Paweł II.

Aktualnie w naszej parafii mamy 10 „Róż”, więc codziennie 200 osób czynnie uczestniczy w rozważaniach tajemnic Różańcowych. Każda „Róża” ma swego zelatora i zastępcę, odpowiedzialnych za comiesięczne przekazywanie intencji modlitewnych i za inne sprawy bieżące. Modlitwa Różańcowa w naszej świątyni trwa cały rok, z tym, że w październiku jest modlitwą ogólnoparafialną, prowadzoną przez zespoły i formacje, młodzież i dzieci, a w listopadzie jest odmawiany Różaniec za zmarłych, prowadzony przez kapłanów. W pozostałe miesiące, codziennie oprócz niedziel i świąt tzw. „Róże dyżurne”, zmieniające się co miesiąc, o godz. 17.30, prowadzą modlitwę różańcową, na którą zapraszani są wszyscy parafianie, którzy mogą i chcą w niej uczestniczyć.

Jakże aktualne są dziś słowa Matki Najświętszej, wypowiedziane w Fatimie. „Czyńcie pokutę, odmawiajcie Różaniec. Odpowiadając na Jej wezwanie, nasza Wspólnota Różańcowa włączyła się do Wielkiej Nowenny Fatimskiej. Od 16 maja bieżącego roku modlitwa Wielkiej Nowenny jest odmawiana codziennie przez „dyżurną Różę” wraz z modlitwą Różańcową w świątyni, a przez pozostałych członków wspólnoty w domach. W każdą I sobotę m-ca o godz. 8.00, w naszej świątyni Wspólnota Żywego Różańca uczestniczy we Mszy św. sprawowanej za żywych i zmarłych jej członków, do której liturgię słowa przygotowuje „Róża” mająca dyżur w danym miesiącu. Msza św. jest z kazaniem opartym o czytania liturgiczne danego dnia oraz o intencje apostostwa modlitwuy przekazaną na dany miesiąc, po niej wystawienie Najświetszego Sakramnetu z dziesiątkiem różańca prowadzonym przez ks. Opiekuna. Po Mszy św. czas na wymianę tajemnic różańcowych. 

Nasza Wspólnota czynnie uczestniczy w życiu parafii. Bierze udział we wszystkich uroczystościach parafialnych, adoracjach np. całonocna adoracja Najświętszego Sakramentu w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach, czuwania w Wieki Czwartek, Wielki Piątek.

Do tradycji już należy pielgrzymowanie do Kalwarii Zebrzydowskiej w celu odprawienia Dróżek Pana Jezusa w Wielkim Poście i Dróżek Matki Bożej w maju, organizowane przez opiekuna ks. Proboszcza. Co roku spotykamy się też na tzw. Opłatku, by wspólnie śpiewać kolędy i radośnie przeżywać Narodzenie Bożej Dzieciny. Ufamy, że będą nowe powołania do Wspólnoty Żywego Różańca, bo przecież w Różańcu modlimy się nie tylko do Maryi, ale to nasza Matka modli się z nami do Boga, wraz z nami zanosi do Niego nasze gorące prośby i dziękczynienia.

Panie „Daj mi oczy, które widzą ludzkie cierpienia i łzy
Daj mi wrażliwość na drugiego człowieka.”

Pierwsza parafialna grupa charytatywna działa na Dąbiu od czasu erygowania Parafii św. Stanisława BM, to jest od 23 września 1983 r. Powstała z inicjatywy pierwszego proboszcza i budowniczego naszej parafii, śp. ks. kan. Stefana Mazgaja. Opiekunem grupy była siostra służebniczka Zofia Urban. Siostra Zygmunta (imię zakonne siostry Zofii) organizowała i zapraszała do pracy chętnych niesienia pomocy chorym i potrzebującym. Praca polegała na odwiedzaniu i pomocy chorym i starszym, do których adresy dostarczała siostra. Do obowiązków należało zrobienie zakupów, dostarczanie prasy katolickiej, pielęgnacja chorych. Grupa była nieliczna. Oprócz księdza Stefana Mazgaja i siostry Zygmunty należały: Zofia Bibuła, Maria Banaś, Katarzyna Stanach, Rozalia Buławka - dyplomowana pielęgniarka, służyła bezinteresownie poradami medycznymi, robiła zastrzyki, zmieniała opatrunki, mierzyła ciśnienie, Maria Pawłowska, Czesława Widłak, Zofia Żychowska. Z okazji świąt Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy były przygotowywane paczki. Tradycja ta przetrwała po dzień dzisiejszy jak również organizowanie Dnia chorych, który odbywał się zawsze w sobotę po Zesłaniu Ducha św. Ciasta, do paczek i na agapy (spotkania), piekły same panie z grupy. Spotkania uatrakcyjniał program artystyczny w wykonaniu dzieci i młodzieży naszej parafii.

W roku 1989 po rezygnacji, ze względów zdrowotnych, z probostwa ks. kan. Stefana Mazgaja, parafię i duchową opiekę nad zespołem charytatywnym przejął ks. kan. Wiesław Macuda. Po śmierci siostry Zofii prowadzenie grupy objęła siostra Maria Sala. Z jej inicjatywy członkinie grupy, do której w tym czasie należało 9 osób, prowadziły, w bardzo delikatny sposób, rozeznanie, wśród parafian, mające na celu dotarcie do osób chorych, samotnych, potrzebujących pomocy. W ten sposób powstała pierwsza dokumentacja, która stała się podstawą działania zespołu charytatywnego w naszej parafii. Dla pozyskania środków finansowych, potrzebnych na pomoc dla starszych i chorych, przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocą, siostra, na stoliku przed wejściem do dolnego kościoła sprzedawała świąteczne kartki. Z czasem, stolik zamienił się w ciasny, ciemny, bardzo zawilgocony kiosk, w narożniku korytarza, przy wejściu do dolnego kościoła. Sprzedawana była prasa katolicka, książki religijne oraz dewocjonalia. Za zarobione ze sprzedaży pieniądze były udzielane potrzebującym zapomogi na wykupienie lekarstw, opłacanie rachunków za gaz, energię elektryczną, obiadów dla dzieci w szkołach.

15.04.2001 r. w Niedzielę Wielkanocną, Jego Eminencja ks. bp Kazimierz Nycz wprowadził naszą Wspólnotę Parafialną do górnego kościoła i od tego czasu sklepik parafialny został przeniesiony do salki katechetycznej, gdzie znajduje się do chwili obecnej. W ramach pomocy potrzebującym, przy sklepiku, powstał punkt zbiórki odzieży. Inicjatywa nie spotkała się z większym zainteresowaniem. W 2001 roku powstała akcja „Pomagajmy sobie nawzajem”, polegająca na przekazywaniu, za pośrednictwem prywatnego telefonu p. Barbary, rzeczy zbędnych, ale w dobrym stanie, osobom poszukującym,. W związku z kłopotami z transportem, po upływie 2 lat, akcję zakończono.

W czasie wizytacji duszpasterskiej naszej parafii, w roku jubileuszowym 2003, w salce katechetycznej, odbyło się spotkanie Jego Eminencji ks. kardynała Franciszka Macharskiego z grupą charytatywną. Od 2005 r. opiekę nad zespołem charytatywnym przejął, nowy proboszcz, ks. kan. Stanisław Sudoł. Z jego inicjatywy od stycznia 2006 r. rozpoczęła działalność poradnia charytatywna Caritas, gdzie specjaliści udzielali porad z zakresu: prawa rodzinnego, pomocy socjalnej, rehabilitacji oraz księgowo-podatkowego i ZUS-u. Jednak z braku zainteresowania, w listopadzie, poradnia zakończyła swą pracę. Również, w tym czasie, wznowiła swą działalność biblioteka prowadzona przez p. Ewę Wiatr przy współpracy z paniami z zespołu.

Obecnie grupa liczy 16 osób. Spotkania odbywają się w każdą pierwszą środę miesiąca, po mszy św. i Nowennie do Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy. Dzięki pomocy parafian, którzy wspomagają naszą posługę wobec drugiego człowieka, możemy nadal kontynuować dzieło rozpoczęte 25 lat temu.