Z DZIEJÓW KOŚCIOŁA I PARAFII NA DĄBIU

Pierwsze zapiski o wsi Dąbie pochodzą z roku 1254.
Osada przynależała do parafi i świętego Mikołaja na Wesołej
Dopiero w 1926 roku rozpoczęto budowę Domu Parafialnego na ówczesnej ulicy Pasterskiej (dziś Bobrowskiego),
W roku 1929 powstała parafia świętego Kazimierza na Grzegórzkach, w skład której weszło także Dąbie.

Ważną postacią związaną z organizowaniem życia religijnego na Dąbiu, jest osoba księdza Jana Matyasika. Ksiądz ów starał się zagospodarować przestrzeń religijną i kulturalną mieszkańców Dąbia. Oczywiście rozpoczął od organizowania niedzielnej Mszy świętej dla mieszkańców. Już w roku 1918 w pierwszym budynku szkolnym urządzono kaplicę. W kaplicy był drewniany ołtarz z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej.

Po likwidacji kaplicy przez komunistów w roku 1949 ołtarz wraz z obrazem został przeniesiony do kościoła świętego Kazimierza.

W 1976 roku wikariuszem Parafii Św. Kazimierza na Grzegórzkach został ks. Stefan Mazgaj. Jego rola polegała jednak w dużej mierze na organizowaniu Ośrodka Duszpasterskiego na Dąbiu, które terytorialnie należało do Parafii św. Kazimierza. Ówczesny proboszcz Parafii św.     Kazimierza — ks. Zygmunt Bubak —  zwrócił się do Państwa Zofii i Bronisława Bibułów o wynajęcie ks. Mazgajowi jednego z pokojów w ich mieszkaniu na ul. Zwycięstwa 8.

Po pewnym czasie zakupiono od Zygmunta Wójcika — mieszkańca Dąbia — parterowy dom na kaplicę przy ul. Zwycięstwa 21.

Pierwsze Misje na Dąbiu (1982 rok) miały miejsce prawdopodobnie jeszcze przed erygowaniem parafii na Dąbiu .i zakończyły się uroczystym poświęceniem krzyża misyjnego, który został ustawiony tuż przy kaplicy.

W czasie swego pobytu w Rzymie na uroczystość beatyfikacji Maksymiliana Kolbego (10 października 1982 roku), ks. Mazgaj otrzymał od Ojca Św. Jana Pawła II kamień węgielny pod budowę przyszłego kościoła na Dąbiu.

Zanim przystąpiono do budowy kościoła na Dąbiu, przez dwa lata czynione były starania związane z wykonaniem i zatwierdzeniem projektu architektonicznego budowli, wyznaczeniem placu budowy oraz z uzyskaniem pozwolenia od Władz PRL na rozpoczęcie prac budowlanych.  Innym bardzo istotnym problemem było zbieranie funduszy na budowę kościoła. Czyniono to jeszcze przed wydaniem zezwolenia na budowę kościoła.

Autorem projektu części budowlano architektonicznej kościoła był, mieszkający na Dąbiu, inż. arch. Henryk Kamiński, a czynił to w porozumieniu z ks. Mazgajem.
Natomiast generalnymi projektantami części konstrukcyjnej byli: inż. Zdzisław Trzepla i dr inż. Jan Szarliński.
Jako, że budowa dotyczyła Parafii pod wezwaniem św. Stanisława BM., forma kościoła miała być odwzorowaniem stylizowanej mitry biskupiej. Konieczność budowy kościoła „górnego” i „dolnego” na Dąbiu wynikała z polecenia ówczesnych władz świeckich.
„Kościół dolny” - według nich mógł być znakomitym schronem w razie ewentualnej wojny.

Już przed Drugą Papieską wizytą Jana Pawła II w Polsce (czerwiec 1983) rękami 98 parafian zostało wykonane ogrodzenie placu budowy... w ciągu jednego dnia. Następnego dnia w ciągu kilku godzin zostały wycięte drzewa i krzaki w obrębie Szańca, gdzie zlokalizowano sam kościół.

Dnia 18 listopada 1983 roku (w piątek) o godz. 17.00 J.E. ks. kard. F. Macharski dokonał uroczystego poświęcenia placu pod budowę kościoła.Natomiast w cztery miesiące później (12 marca 1984 roku) Naczelnik Dzielnicy Kraków-Śródmieście zatwierdził projekt kościoła, co było jednoznaczne z zezwoleniem na rozpoczęcie budowy, która od samego początku realizowana była systemem gospodarczym.

Już niemalże miesiąc później, dnia 9 kwietnia 1984 roku geodeci wykonali stosowne pomiary na terenie budowy, a w dzień później rozpoczęto roboty ziemne (wykop pod fundamenty). Potem geodeci wymierzyli miejsca, gdzie zaplanowano tzw. betonowe ławy fundamentowe.
Po osiągnięciu wysokości przewidzianej na strop nad kościołem dolnym, cieśle ustawiali szalunki i przygotowywano się do betonowania stropu  nad dolnym kościołem. (rozpoczęto 9 listopada 1984 o godz. 15.00 i trwało ono w zasadzie bez przerwy przez tydzień (do 16 listopada, do godz. 3.00 w nocy)). Chodziło o to, aby wybetonować strop jeszcze przed zimą.

Przed Wigilią usunięto niektóre stemple z dolnego kościoła, aby więcej wiernych mogło się pomieścić, i  Pasterka AD 1984, jako pierwsze nabożeństwo, była odprawiona już w dolnym kościele.
8 grudnia 1984 roku miały miejsce dwa ważne wydarzenia: zawierzenie Parafii Niepokalanemu Sercu Maryi i poświęcenie murów kościoła dolnego. Obu tych aktówdokonał ks. bp Albin Małysiak. Uroczystości zostały poprzedzone tygodniowymi rekolekcjami parafialnymi prowadzonymi przez OO. Paulinów z Jasnej Góry.

Z kolei dnia 4 kwietnia 1985 roku Urząd Dzielnicowy Kraków-Śródmieście zezwolił na częściowe użytkowanie kościoła dolnego w celach sakralnych do czasu rozpoczęcia budowy kościoła górnego z zastrzeżeniem, że w trakcieużytkowania budowa będzie nieczynna, a roboty przerwane.
Dnia 27 września 1985 roku o godz. 17.00 JE. ks. kard. F. Macharski uroczyście wmurował Akt Erekcyjny i kamień węgielny (z Grobu św. Piotra), poświęcony przez Ojca św. Jana Pawła II, w ścianę kościoła górnego na Dąbiu. Kamień węgielny został wmurowany w ścianę po lewej stronie od drzwi wejściowych.Trudności związane z architekturą kościoła wymagały zarówno perfekcyjnego zaprojektowania poszczególnych elementów konstrukcyjnych, jak i szczególnej fachowości pracowników zatrudnionych na budowie. Najlepszym tego przykładem jest projekt i wykonanie dachu oraz świetlika w kościele górnym. Wiązało się to z koniecznością
bardzo precyzyjnego określenia „sił” oddziałujących szczególnie w tej części budowli, jak też wymagało przeprowadzania skomplikowanych robót na wysokości często przekraczającej 30 metrów.  Prace te wykonywano aż ponad cztery lata (od 1990 do 1994 roku).

Parafianie, począwszy od grodzenia placu budowy kościoła, aż do betonowania stropu górnego kościoła, licznie brali udział w poszczególnych pracach. Oprócz mężczyzn, pracowały również kobiety i młodzież np. przy rozładunku i transporcie cegły, załadunku piasku na taczki, ale też chociażby przy „odzyskiwaniu” gwoździ i desek.

Rozpoczynając budowę kościoła, ks. Mazgaj równocześnie chciał przenieść miejsce sprawowania nabożeństw w okolice placu budowy. W związku z tym w 1983 roku wybudowano drewniany zadaszony ołtarz polowy z prowizoryczną zakrystią.
Z prawej strony ołtarza umieszczono obraz Matki Bożej, który stanowił dekorację ołtarza zbudowanego na Błoniach podczas Pielgrzymki Papieskiej w 1983 roku.